Zuidereiland/Noordereiland: De oversteek

Zo hier zijn we weer :D.

Na ons avontuurtje als appelplukker zijn we, toen het weer begon om te slaan en het toch wat kouder begon te worden, snel naar het noorden gevlucht. Maar niet voordat we eerst de laatste mooie plekjes op het zuider eiland hadden bezocht.

Op 16 april was het weer tijd om op pad te gaan met onze Toad en zijn we als eerste naar Golden Bay gereden.Hier hebben we weer een aantal wandelingen gedaan en zijn onder andere naar Cape Farewell gegaan, het noordelijkste puntje van het zuidereiland. Ook hebben we het stadje Takaka bezocht, een klein hippiestadje met aparte winkeltjes. In een van de cafés in Takaka speelde 's avonds de zanger Jesse Brand. Die zanger heeft ons serieus tot ver op het noordereiland gevold. Elke keer als wij in een stadje waren speelde hij daar ook. Alleen jammer dat het niet een hele goede zanger was...

Na de Golden Bay weer verlaten te hebben zijn we met de boot naar het Abel Tasman National Park gegaan. Hier werden we bij een baai afgezet en moesten we teruglopen naar de volgende baai waar we een paar uur later weer opgepikt werden. Het was een wandeling door mooi bosgebied met onderweg nog een swingbridge en een waterval. Maar het mooiste waren toch wel de goudgele stranden en het hele helder blauwe water. Het was ook nog eens prachtig weer. Iets wat we vooraf niet verwacht hadden en daarom hadden we helaas, behalve een handdoek, geen zwemspullen bij ons. Maar dat weerhield Laurense er niet van om toch snel een duik te nemen.

Na een prachtige dag in Abel Tasman zijn we op 20 april via de Malborough Sounds verder naar Picton gereden. Vanaf hier ging de veerboot naar het noordereiland. En op 22 april was het hoofdstuk zuidereiland dan toch echt afgesloten en kon het nieuwe hoofdstuk noordereiland dan eindelijk beginnen...

Na 3,5 uur op de boot kwamen we aan in Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Het was meteen al een heel verschil dat het een stuk drukker is dan op het zuidereiland en dat was een fijne afwisseling. We hebben een week in Wellington doorgebracht en het was een gezellige en sfeervolle stad om in te verblijven. Tussendoor hebben we ook nog een bezoek gebracht aan Weta Cave. Hier heb je de Weta workshop, een organisatie onder leiding van Peter Jackson die aan verschillende films meegewerkt hebben. Hier worden onder andere kostuums, wapens en voertuigen gemaakt voor films zoals The Hobbit, Zorro, Kingdom of Heaven en Avatar. Het was erg leuk om hier een kijkje te nemen en te praten met de mensen die daar werken. Het blijkt trouwens dat ze daar heel erg op kleine details letten, overal is over nagedacht. Ooit afgevraagd hoe de draak Smaug in de Hobbit vuur kan spuwen? We zijn het eindelijk te weten gekomen... Het blijkt dat hij in zijn buik een buidel heeft met brandbare gassen. Die spuugt hij dan op en in zijn keel zitten 2 botjes die langs elkaar strijken en dan een vonkje geven waardoor het gas brand. En zo spuuwd Smaug vuur! Zoals we al zeiden, ze denken over ieder detail na :-)
Iets anders wat ons bijstaat van de stad Wellington is de harde wind met hier en daar een regenbui. Maar ja, de stad staat dan ook niet voor niets bekend als 'Windy Wellington'. Hierdoor was het alleen bijna niet te doen om op onze kookstelletjes buiten te koken en zijn we 'helaas' maar elke dag uit eten gegaan. Maar aangezien dit ook wel erg prijzig is zijn we op 1 mei de stad maar weer uitgetrokken.
 
Via Palmerston North zijn we toen verder gereden naar Mt Taranaki. Het landschap op het noordereiland is mooi en heuvelachtig met hier en daar een boerderijtje (beetje Hobbit-achtig). Ook wonen hier veel meer mensen dan op het zuidereiland. Overal heb je dan ook kleine dorpjes. De kegelvormige berg Mt Taranaki met zijn mooie sneeuwtop zie je al in de verte liggen. Mt Taranaki is een vulkaan van 2518 meter hoog waarvan de laatste eruptie zo'n 250 jaar geleden heeft plaats gevonden. Op de berg kan je een paar hele mooie wandeltochten maken door een sprookjesachtig bos met watervallen en een prachtig uitzicht op de top. Het enige nadeel was dat het die nacht heel helder was en dus boven op de berg erg afkoelde (rond het vriespunt). Buiten eten koken en slapen in de auto was dus een beetje afzien. Maar met dubbele lagen kleren aan en een deken, badhandoek en slaapzak was het gelukkig wel te doen. En zo'n heldere nacht zorgt er wel weer voor dat je een adembenemende sterrenhemel hebt en je kon zelfs 's nachts de sneeuwtop van Mt Taranaki nog zien!

Na Mt Taranaki zijn we in een paar dagen doorgereden naar Te Puke, waar we op 6 mei aankwamen. Hier was inmiddels het kiwi plukseizoen begonnen en we waren wanhopig op zoek naar werk. In Te Puke zijn we maar gewoon naar een pakhuis gereden om te vragen of ze werk hadden. Zij hadden op dat moment niets, maar ze kon ons wel een lijstje met daarop wat telefoonnummers van ander pakhuizen geven. Dus in de auto hebben we maar gelijk die lijst afgebeld. En na een telefoongesprek van twee minuten met pakhuis nummer zes waren we meteen al aangenomen en konden we 's avonds al beginnen! Het gesprek ging alleen zo snel dat, nadat we hadden opgehangen we maar gelijk weer terug gebeld hebben, om te vragen om wat voor werk het eigenlijk ging, wat de werktijden waren en wat we zouden verdienen. Wel zo handig om dat te weten...

Maar goed, we zijn dus meteen maar richting Katikati gereden, waar het Seeka pakhuis staat. We hebben daar de formulieren ingevuld en waren dezelfde dag nog aangenomen als kiwipackers. Woehoe, we hadden weer een inkomen!!! Toen moesten we alleen nog opzoek naar een verblijfplaats. Katikati is een zeer klein dorp en je hebt hier, behalve een supermarkt bijna niets. Wat op zich wel positief is, want dan kan je ook niets uitgeven ;-) Een klein nadeel is alleen dat je hier ook maar twee campings hebt. Een prijzig holidaypark, waar je ook nog eens apart voor de douches moet betalen. Of de goedkope naturistencamping vlak bij het werk, waar we voor 60 dollar per week konden kamperen. Voor dat geld namen we die paar naakte oude mannetjes wel voor lief ;-)
Tja en hier zijn we vervolgens vier weken gebleven. In die tijd hebben we heel wat dozen met kiwi's gevuld! Het harde werkleven in het Seeka kiwipakhuis ging niet altijd over rozen. Het waren vier weken van heel veel uren maken (dagen van 15 uur (8-23) waren heel normaal), geen vrije tijd, geestdodend werk en behandeld worden als slaven. Maar omdat we zoveel uren konden maken, hebben we ook aardig wat kunnen sparen. Bovendien hadden we leuke collega's die het werk toch wat verdragelijker maakten en waarmee we in onze spaarzame vrije tijd wat leuks mee konden doen. Toen de machine's op een middag stuk waren zijn we bijvoorbeeld met een groep gaan vissen. Nou ja, de meiden hebben voornamelijk zitten kletsen. Maar Laurense heeft haar handen toch nog even vuil gemaakt en maar liefst drie visjes gevangen!

Na alle leuke collega's weer gedag te hebben gezegd, zijn we 3 juni verder gereden richting Auckland met als doel onze auto te verkopen. Onze auto begon namelijk al wat rare geluidjes te maken en was ook niet goed door de Apk keuring gekomen en we hadden geen zin om nog meer geld in de auto te steken. Bovendien is kamperen in de winter niet altijd even aantrekkelijk. Dus we dachten, weg met die auto en het laatste stukje gaan we wel met de bus reizen en slapen we lekker warm in hostels. Helaas betekende dit wel dat we niet veel voor onze auto zouden krijgen, aangezien dit nu het laagseizoen is en een gebarste voorruit is ook niet zo'n goed verkoopplaatje. Uiteindelijk hebben we er toch nog iets voor kunnen krijgen bij een dealer.
Onze laatste nacht in onze auto was alleen niet geheel stressloos verlopen. We stonden namelijk wild geparkeerd in Auckland en kregen 's nachts bezoek van twee politieagenten. Zul je net zien dat wij op onze laatste nacht toch nog een bekeuring krijgen. Maar gelukkig viel het mee, deze aardige politiemannen kwamen alleen kijken of alles goed was. Pfff kwamen wij daar goed vanaf :-D

Dus na dit spannende laatste nachtje in onze auto, hebben we op 4 juni dan eindelijk vaarwel gezegd tegen Toad. Zo, en nu zijn we helemaal klaar voor Fiji. Ja jullie lezen het goed, we hebben even een vakantie voor 2,5 week in onze reis gepland. Even aan het koude natte Nieuw Zeelandse weer ontsnappen en op richting de tropische Fiji eilanden.

Sota Tale!!! (Soh-tah-tah-lay) oftewel tot ziens!

Ps: Laurense wil iedereen nog even bedanken voor de felicitaties met haar verjaardag. Helaas moesten we werken op de dag zelf, maar we gaan het zeker nog even vieren op Fiji!